آدمای تنها همونایین که هر وقت کسی کاری داره یادشون میوفته. همونایی که برای آروم کردن خودشون به فیسبوک، گودر، وبلاگ و ... با اگر اینترنتی نبود به دفتر خاطرات یا نوشته‌هاشون پناه می‌برن. همونایی که از همه آنلاین‌ترن. همونایی که بیشتر از همه صفحه‌ی موبایلشونو نگاه می‌کنن و همیشه اونو خالی می‌بینن. همونایی که به دیگران بیشتر از خودشون اهمیت می‌دن و دیگران هم همیشه اونا رو له می‌کنن و از روشون رد می‌شن. همونایی که بعد از دیدن این نامردیا هم صدایی ازشون در نمیاد و اگر کسی باز هم بیاد سراغشون ردش نمی‌کنن. همونایی که تو جمع از همه ساکت‌ترن ولی حرفای دلشون از همه بیشتره. همونایی که همه فکر می‌کنن چیزی نمی‌فهمن ولی اشتباه می‌کنن. همونایی که هر کس هر جور دلش بخواد باهاشون رفتار می‌کنه. همونایی که هیچ‌کس نمی‌فهمدشون. همونایی که ...